Znacie takie osoby, które zawsze opowiadają te samą historię? Wracają do przeszłości, tego co było? W kółko i znów, i jeszcze raz? Zazwyczaj robią to ludzie starsi — mówi się, że wspominają. Jednak wiele razy słyszę te powtarzanki od osób młodych. Młodszych ode mnie.
I gdy je słyszę taką, obserwuję coś, co nazywam syndromem skradającej się tożsamości. Czyli podskórnym niespełnieniem. Wymówką, która zamieniła się w życie.
Zaraz wyjaśnię.
Przykłady, żeby nie było, żem gołosłowna.
Pan Zenek:
“Ja to kiedyś grałem w piłkę! Najlepszy w drużynie byłem, wiecie, trener to mówił, że mnie wezmą na profesjonalnego piłkarza i pewno i bym nim został. Ale wiesz, życie. Mogę złamałem, potem zanim się zrosła to miesiące, potem człowiek do roboty poszedł i już. Po karierze.”
DZIŚ: wqurwiony na świat. Nienawidzi swojej roboty. Zgorzkniał. Zapija smutki. Co przechodzi koło boiska to wzdycha. Chłopcy kopią tę piłkę, marzenia mają. Machnie ręką — gówno z tego będzie, zobaczą jeszcze. Kontuzja, robota, życie. I po człowieku. Po życiu.
Pani Krystyna:
“Tańczyłam. Boże, jak ja kochałam tańczyć… włosy do pasa miałam, spinałam je takimi klipsami w kok by do oczu nie leciały. Biegałam na lekcje baletu cztery razy w tygodniu. Chciałam w Teatrze Nowym występować, nawet potem spotkałam takiego agenta, wymieniliśmy się adresami. Jechać miałam do Warszawy na przesłuchania, odkładałam na bilet, no ale wiecie. Marzenia marzeniami, a życie życiem. Mąż, dzieci, rodzina, obowiązki…”
DZIŚ: Pani Krystyna męża nienawidzi. Dzieci kocha, bo przecież trzeba. Wychowała najlepiej jak umiała, poświęciła się, wszystko dla nich zostawiła, a one takie niewdzięczne… Ma włosy obcięte na krótko. Byle jakie w zasadzie, lekko tłuste. Mało się rusza, frustracje zajada, więc przytyło jej się, nogi opuchły. Taniec z Gwiazdami ogląda, oczy jej się szklą. Siebie widzi, ten warkocz długi, te marzenia co poszły wpizdu przez rodzinę… szukali nauczycielki tańca w ośrodku kultury. W szkole też prosili o wolontariuszy, bo robią nowe przestawienie. Ale gdzie ona tam się będzie pchała. Tyle roboty w domu…
Pani Kasia:
“Podróżować chciałam. Jeździłam tu i tam lokalnie, potem wyszłam za mąż. Myślałam, że będziemy jeździć razem. Ale mąż bardzo chciał zbudować dom, bo mieszkaliśmy w takim małym, wynajmowanym mieszkaniu. Dom to piękna sprawa przecież, zgodziłam się. W końcu trzeba gdzieś z tych podróży wracać, pomyślałam sobie. Znalazłam pracę w szkole. Kredyty pod budowę wzięliśmy no i się udało. Wiesz. Ogród mamy, sądzę tam marchewkę, pietruszkę, róże nawet. Ładnie pachną, przypominają mi o ciepłych krajach, gdzie kwiaty na pewno mocno i słodko pachną…”
DZIŚ: Wraca po pracy do domu. Pięknego domu. Ich domu. Tyle w niego włożyli pracy, serca, pieniędzy, czasu. Siadają wieczorami przy kominku z lampką wina, oglądają film. Jest miło. Ale gdy Kasia sprząta te wszystkie podłogi i blaty, ma ochotę złapać cos ciężkiego i rozpieprzyć to na tym błyszczącym parkiecie. Blaty nożem porysować. Bo ciągle spłacają kredyty wzięte pod budowę. Bo ciągle coś do dorobienia, poprawienia. Marzenie o obejrzeniu świata, próbowaniu innych potraw, oddychaniu powietrzem różnych kontynentów, odkrywania nowych miejsc zostało zamknięte w klatce z pięknie urządzonego domu. To nie było jej marzenie… nie ma teraz pieniędzy. Nie ma czasu. Trzeba pracować. Płacić. Korzenie zapuścić. A mąż? Działa jej na nerwy bo to wszystko dla niego. To wszystko przez niego….
PRAWDA:
Gdyby pan Zenek chciał, trenowałby dalej. Albo by poszedł w futbol jako zawód. Trenerem by mógł być, trenerem przygotowania fizycznego, skautem, iść w karierę sędzi. Gdyby pani Krystyna chciała, pojechałaby do tej Warszawy na przesłuchania. Nikt by jej nie zatrzymał. Mąż jej w życie znienacka nie wskoczył. Dzieci się niechcący nie pojawiły. Mogła z mężem pogadać, wytłumaczyć, ewentualnie męża zostawić. Oj tak. Nawet teraz by mogła działać, udzielać się społecznie i kreatywnie, ale nie chce. A pani Kasia mogła męża poprosić. By trochę poczekali z budową, pomęczyli się na tym małym mieszkaniu, ale za to pozwiedzali. Może rok, dwa? Zanim zostaną uziemieni przez budowę i kredyty…
Ale jak to?
Wysiłek? Wyrzeczenia? Konkretne decyzje? Pójście pod prąd? Tak to. Bo co wartościowego przychodzi do nas bez wysiłku? Bez ciężkiej pracy? Pod rękę z konformizmem? Bez poświęceń? No jajco.
Ale nie. Bo wiecie, noga złamana, potem do roboty, i po życiu, po człowieku. Mąż, dzieci, obowiązki. Dom, budowa, kredyty. Te historie to nie opowieści z ich przeszłości! To opowieści, które sami powtarzali sobie często, by wytłumaczyć sobie, dlaczego czegoś nie byli w stanie zrobić, by się usprawiedliwić — tak często, że stały się ich przeznaczeniem.
BARDZO NIEBEZPIECZNE. Śmiertelne.
Bo skradały się, skradały, aż w końcu stały się elementem stałym. Wytłumaczeniem. Dlaczego nie zrobili tego co kochali i stali się tym, kim się stali. Jak zbudowali swoją tożsamość osoby niespełnionej. Sfrustrowanej. Przegranej. Niosą te historię ze sobą wszędzie, gdzie idą. Jak plecak pełen kamieni, które miały potencjał by stać się pięknymi rzeźbami, dziełami sztuki. Ale zostały tylko ciężarem…
A wiecie dlaczego to piszę? Dlaczego w ogóle piszę?
Kiedy zrobiłam pierwszego magistra, moim marzeniem było pracować w wydawnictwie. Zostać edytorem. Nie miałam wówczas czasu na praktyki, na staże, bo grałam, dużo wyjeżdżałam. Potem podjęłam decyzję o wyjedzie za granicę. Pojawiło się dziecko, problemy ze zdrowiem, obowiązki, cyrk na kółkach był. Potem zostałam mamą samodzielną, ze wszystkim na głowie. Zaczęłam pracować na dzikie godziny, by nas utrzymać. Nauczyłam się jednego języka, później kolejnego. Potem zrobiłam drugiego magistra i mnóstwo szkoleń, by na coraz bardziej wymagającym rynku pracy nie wypaść z siodła. Postanowiłam sobie jednak, że z pisania nie zrezygnuję. Pisałam moją książkę nocami, gdy młody spał. W przerwach w pracy. Zaczęłam pisać wiersze. Na kolanie w metrze, bo rano dojeżdżałam godzinę do pracy. Na stacji, gdy pociąg nie dojechał. Na przerwie na lunch. Wstawałam o godzinę wcześniej, by mieć ten ekstra czas dla siebie. By przeć codziennym kołowrotem spraw coś napisać. Uczyłam się projektowania graficznego, również po nocach. Zbudowałam swoją stronę, bloga, niedługo jakieś porządne social media ogarnę, by iść z duchem czasu.
Piszę w dwóch językach obecnie, tłumaczę. Zaczęłam nawet tworzyć teksty do piosenek. Pracuję nad drugą książką. Pierwszą rozesłałam do potencjalnych wydawców. Czekam. Może się uda, może nie, ale dobrze jest, bo wiem, że przynajmniej próbuję. I nawet jeśli edytorem nie zostanę, to może chociaż papieżem się uda? Bo wiecie, trafiam do ludzkich umysłów, serc, czasem pod skórę, czasem jestem bólem w dupie. Ale piszę. Jestem. Tworzę. Mimo wszystko, i wbrew wszystkiemu.
Dlaczego? Bo nie opowiedziałam nikomu (a tym samym sobie) historii Karola przegranego. Że wiecie. Studia były, potem były możliwości, ale czasu brakowało. A potem to już poleciało. Dziecko, rodzina, robota… i po życiu. Po człowieku… po pisaniu.
Bo to jest tak, że ta droga do tego czego naprawdę chcemy, nigdy nie będzie pusta. Zawsze będą inne sprawy do załatwienia. Obowiązki. Rachunki. Nie pójdzie z górki. Będzie pod górkę. Zawsze będą ludzie, którzy będą wymagać, oczekiwać, czekać. A my, jeśli nie będziemy chcieli rozczarować nikogo, rozczarujemy samych siebie.
Bo gdy wciąż mówimy “tak”, choć dusza krzyczy “nie”, jeśli się dostosowujemy do wymogów społeczeństwa, rodziny, do ustaleń , do standardowych wymagań — zostawiamy swoje marzenia w tyle. Tak bardzo w tyle, że w końcu przehandlujemy swoje przeznaczenie na chwilową aprobatę tych co wokół, na komfort lub tak zwany święty spokój.
Gdyż? Gdyż to jest także i tak, że jak czegoś chcemy, to życie złapie nas w pewnym momencie za twarz, spojrzy nam w oczy i spyta: naprawdę tego chcesz? Jak bardzo tego chcesz?
Pokaż! Co jesteś w stanie zrobić, by to osiągnąć?
Zrobisz to, czy zbudujesz sobie historię-wyjaśnienie, która będzie się skradać, skradać, aż stanie się twoją tożsamością?
Obrazek:
https://medium.com/@wealthwire/unfulfilled-dreams-5d488de8ef70
🇬🇧In English:
https://k-kreative.co.uk/f/on-things-that-never-truly-end
Komentarze
Prześlij komentarz